Argentinië: Villa General Belgrano, La Cumbrecita en Río Cuarto

Omdat Córdoba toch echt de spin in het web is van de provinciale bus routes, verblijven we er voor de 3e keer, ditmaal voor één nacht. Tijd voor Roel om naar de kapper te gaan: nog best eng in een taal die je niet spreekt. Gelukkig is “iets korter” uitstekend uit te drukken in gebarentaal.

De volgende dag gaan we naar de Calamuchita vallei. Hier is de sfeer weer meer Oktoberfest, door de grote aantallen Duitse immigranten die zich hier gevestigd hebben (we hebben niet durven vragen of dit vóór of na de 2e Wereldoorlog was…)

Zo’n beetje voor het eerst deze reis lijkt het ergens druk te zijn. Argentijnen vinden het blijkbaar prachtig om bier te drinken en naar vrouwen in dirndls te kijken. Eindelijk eens niet alleen maar lege restaurants of cafés; Villa General Belgrano bruist. Wellicht omdat dit een lang weekend voor de Argentijnen is. Dit was ook te zien aan de beschikbaarheid en de prijzen van de overnachtingen. Een tikkie duurder…

 Ons huisje ligt zo’n 2,5 kilometer van het centrum, dus we gaan een poging wagen zelf te koken. Het plan is goed, maar wederom werken de openingstijden van de winkels niet mee. Uiteindelijk zitten we bij een tentje, waar de uiterst vriendelijke en uitstekend verkopende ober ons een soort Argentijnse “kapsalon” aan praat. Whaaa: calorieënbom. Maar wel erg lekker. Hij had de telefoon al klaar om eventueel het alarmnummer te bellen….. Gelukkig houden we van wandelen, dus de calorietjes worden ook weer verbrand.

De Calamuchita vallei ligt aan de andere kant van de bergketen met de Champaqui. Deze kant blijkt echter veel groener. Het dorpje La Cumbrecita leeft van het toerisme, meer dan de dorpjes aan de andere kant. We hebben hier een locatie voor onze overnachtingen gevonden, met een nog beter uitzicht dan in Capille del Monte. Het is een deelverdieping van een 4 verdiepingen tellend gigantisch huis. Ze hebben op alle verdiepingen enorme raampartijen, zodat er optimaal genoten kan worden van het uitzicht. Je zou bijna een hele dag in bed blijven liggen…. De rotsen waarop het huis gebouwd is, steken uit in de badkamer. Waarom weghalen als je ze stijlvol mee kan nemen in de inrichting.

Het huis ligt alleen op een andere locatie dan we dachten. In plaats van 1 km van de winkel, ligt het 4 km van de winkel. Waarschijnlijk waren de eigenaren zich hier wel van bewust. Bij aankomst kregen we een heerlijke lunch en ze willen ons met alle plezier naar het dorp rijden, zodat we de grote boodschappen kunnen doen zonder ons een breuk te hoeven sjouwen met de 6 liter grote waterflessen. De foute locatie is ze in ieder geval meteen vergeven: dat kan ook bijna niet anders met zo’n uitzicht en deze gastvrijheid.

Deze locatie leverde wel wat bijzonderheden: geen werkende wifi verbinding, stroomuitval van zo’n uurtje of 4 gedurende een onweersbui en uitval van het gehele telefoonnetwerk. Maar daar kwamen we toch al niet voor.

Eén van de dagen wandelen we lekker de deur uit met het idee een lange wandeling te maken. Dat onweer in de verte blijft vast wel aan de andere kant van die heuvelrug. Het heeft echt wel even geduurd, maar dan komt hij toch onze kant op. Dan maar terug naar het dorp en de tijd met een biertje overbruggen tot de winkel opengaat, hopend dat tegen die tijd het weer droog is. Helaas, het blijft regenen en het ziet er niet naar uit dat het ooit nog droog wordt. Dan maar door de regen lopen. Met zo’n 20 graden is dat nog niet zo’n ramp.

Volgens de officiële regels mag je in de buurt van La Cumbrecita vrij wandelen, als je wat verder wilt lopen, mag dat alleen met gids. We gaan maar gewoon beginnen en kijken wanneer we de bordjes “privado” tegenkomen. Via een app had ik gelezen over een route naar de Cascada Escondida. Via de Cerro Wank, waar je zeker naartoe mag lopen, lopen we richting de waterval. Het is een prachtige omgeving en het voelt heel anders dan de andere kant. Achter de waterval blijkt een grot te zitten, helaas zijn we niet zo slim geweest om zwemkleding mee te nemen, dus een kijkje nemen wordt lastig. Als er geen andere mensen waren geweest, dan hadden we wel een poging willen wagen, maar ik geloof niet dat het nu op prijs gesteld wordt. Op  de terugweg komen we dan toch eindelijk een bordje “privado, no pasar” tegen. Wel vanaf de andere kant, oeps…

Een laatste stop in de provincie Córdoba brengt ons in Río Cuarto, een slaperig stadje waar de lokale VVV duidelijk moeite heeft om bezienswaardigheden te noemen. Hier nemen ze de siësta erg serieus: tussen 13:00 en 16:00 is er geen mens op straat, de weinige musea die er zijn en winkels zijn dicht en ook voor restaurantjes die open zijn, moeten we goed zoeken. Maar tegen de avond komt het stadje toch een beetje tot leven. De eerste avond dat we er zijn is het de nacht van het museum of zoiets en opent alles wat op cultuur lijkt gratis z’n deuren. Daar maken we dankbaar gebruik van. Het is overal gezellig druk. Op de straten krijg je de gelegenheid om zelf te schilderen en de kinderen mogen de straten helemaal onder kalken. Erg leuk opgezet. Het is duidelijk dat mensen overdag goed geslapen hebben, want tot diep in de nacht rijden er toeterende auto’s met schreeuwende mensen en lokale muziek op 10 door de straten. Onduidelijk is waar dat goed voor is, maar we vermoeden dat het niet is omdat ze zo enthousiast zijn over het lokale kantklos museum.