Argentinië, Chili, Bolivia en Peru: Eindsprint!

Omdat we tijdens de roadtrip al het tussenliggende gezien hebben kunnen we van San Juan in één keer met de bus naar Salta, onze laatste stop in Argentinië. En het heeft lang op zich laten wachten, maar dan zijn we toch een keer ziek. Gelukkig allebei maar één dag, alleen niet op dezelfde dag. Toch genieten we nog van dit heerlijk toeristische stadje.

Op 26 februari verlaten we Argentinië, een zeer divers en uiterst vriendelijk land. We zouden er graag nog eens terugkomen.

En dan toch nog maar een keer naar Chili om te kijken of we nu beter klikken. Het wordt San Pedro de Atacama midden in de woestijn. Het begint goed: het huisje dat we geboekt hadden bleek toch bezet, maar de eigenaar had wel een ander huisje. “Welke dag komen jullie?” Huh, als je beweert dat het huisje bezet is, dan weet je toch ook op welke data we komen… Vervolgens reageert hij niet, zodat we er geen vertrouwen in hebben en willen annuleren. Ook dat blijkt lastig, en lukt alleen door te klagen bij Airbnb. Het vertrouwen in de vriendelijkheid van de Chilenen loopt weer een deuk op.

Bij het volgende huisje dat we boeken worden we gelukkig heel vriendelijk ontvangen. Desondanks lijken we nog steeds niet echt met Chili te klikken. Het is duur en werkelijk alles moet geld kosten. Wandelen kan nergens gratis, tenzij je in het stadje blijft of op de grote wegen wandelt. En daar zien we de lol niet van in. Het is ofwel een nationaal park, waar je entrée moet betalen of het betreft privé terrein.

Goed, daar moeten we ons dan maar bij neer leggen. We huren mountainbikes om de Valle de la Luna te bezoeken. Oké, dat zijn we dus niet meer gewend: na 100 meter hebben we al last van ons zitvlak. Het feit dat we op 2.450 meter hoogte zitten en nog niet geacclimatiseerd zijn helpt niet als je op onverhard terrein bergop moet. Het is zwaar, maar met af en toe een klein stukje wandelen redden we het om de hele vallei door te komen. Het is het afzien waard, werkelijk prachtig. Na 34 kilometer fietsen zijn we blij dat we de fiets weer in kunnen leveren. Het was een mooi avontuur, maar dat mountainbiken is niets voor ons.

Maar we hadden het 2e deel van de Valle de la Luna nog tegoed, een mooie plek om te genieten van de zonsondergang. Dit is wandelend best te doen, zo’n 8 kilometer over de weg. Kunnen we dat meteen combineren met onze zelf verzonnen astronomie tour: water, koplampjes, dons jack en slaapzakken mee! Al liggend in het zand, zonder afleiding van straatverlichting turen naar de oneindigheid. De Melkweg is duidelijk te zien, evenals de grote Magelhaense wolk. Het is een bijzondere avond.

Ook Valle de Marte (ook wel Valle de la Muerte genaamd) en Catarpa zijn prachtige wandelingen. We vervolgen onze reis naar Bolivia middels een tour van San Pedro naar Uyuni over de Salar (zoutvlakte). Qua groep (zes man + chauffeur in een 4x4) vallen we met onze neus in de boter. Erg leuke mensen, en de chauffeur/tour guide was geweldig. Het landschap op deze tour is divers en werkelijk adembenemend. We hebben zelfs nog een beetje kunnen boulderen. Hoewel deze weken, als laatste stuk van onze reis, soms een beetje als tijdvulling voelde, was dit zeker een hoogtepunt dat we niet hadden willen missen.

Na Uyuni treffen we 3 van de 4 groepsgenoten nog in La Paz. Gezellig samen naar een ‘cholitas wrestling game’ (Luche Libre met “traditioneel” geklede vrouwen, totale toerist trap maar wel hilarisch). We luisteren naar ‘crazy Dave’, een Amerikaan die in de beruchte San Pedro gevangenis gezeten heeft en nu zijn verhaal vertelt op het plein ervoor, en gaan uit eten in het luxe ster-waardige restaurant ‘Gustu’. We gaan voor de complete Bolivia experience en krijgen de meest rare gerechten voor ons neus, waarbij een larve en alligatorstaart het meest exotisch waren. 7 hapjes vooraf en vervolgens nog 9 gangen met bijpassende wijnen. Goed zat en gelukkig!

Bolivia was dan ook een positieve verrassing voor ons, en we hebben er (lichtelijk meegesleept door de groep) op een totaal andere manier van genoten. We zijn blij dat we dit nog meegepikt hebben in onze eindsprint.

Peru is bekend terrein. Het lijkt in de ontwikkeling te hebben stil gestaan sinds de laatste keer dat we hier waren in 2008. We besluiten na wat onderzoek nog een bezoek te brengen aan Arequipa, de Nazca lijnen en Lima om van daaruit terug te vliegen naar Rio de Janeiro. De Inka trail is vanwege heftige regenval tot 15 maart gesloten, dus helaas weer geen Machu Picchu.

In Arequipa willen we dit keer graag de vulkaan El Misti (5.825m) op. Het begint prima maar dan gaat het regenen, iets wat we niet meer gewend zijn sinds Torres del Paine 3 maanden geleden. Alles doorweekt en op hoogte wordt het ook steeds kouder. Tegen de tijd dat we bij het basiskamp zijn, zijn zowel onze handen als onze voeten redelijk gevoelloos. Het besluit wordt snel genomen: afzien is prima, maar niet in de regen. We gaan niet naar de top. Gelukkig kan de andere avonturier zich hier prima in vinden, dus de volgende dag weer lekker naar beneden door de wolken en miezer.

Ondertussen volgen we natuurlijk ook het nieuws over het coronavirus. Dat er steeds meer vluchten geschrapt worden, maakt ons wat zenuwachtig. Als er geen vluchten van Europa naar Zuid Amerika gaan, dan zijn er ook geen vliegtuigen beschikbaar om de andere kant op te vliegen...

De Nazca lijnen zijn echter nog wel per vliegtuig te bezoeken. Vliegen in zo’n superklein onstabiel vliegtuig is toch net iets anders dan in een Boeing 747. Het is een prachtige vlucht, maar de misselijkheid die er mee gepaard gaat zou achterwege gelaten moeten kunnen worden.

Het plan is nu om volgens schema naar Rio de Janeiro te gaan op 18 maart en te kijken of we van Rio eerder naar Europa kunnen vliegen. We willen ondertussen graag naar huis en zelfs de keuze van ons verblijf wordt er door beïnvloed, Hostal Brabant in Nazca. Tot snel!

Ps check out de video’s onder de gelijknamige tab