Argentinië (Mina Clavero en Los Molles)

Na de Punilla Valley belanden we dus in de Traslasierra Valley. Bij aankomst in Mina Clavero valt de omgeving een beetje tegen. We hadden de bergen wat dichter bij verwacht. Dit keer verblijven we weer in een hotel, met een heerlijk zwembad. Als je de straat van het hotel uitloopt, kom je bij een rivier en precies daar gaat deze van rotsachtig over naar zandbedding. Erg mooi. Het rotsachtige deel van de rivier is blijkbaar diep genoeg, want je ziet de mensen er zo het water in springen.

Met behulp van Maps.me besluiten we richting het westen naar Cascade Gloria te wandelen. Het is een gokje, want voor het laatste stuk staat geen route op de kaart. Maar ja als de waterval aangegeven staat, dan mag je toch verwachten dat er een pad loopt. En inderdaad er loopt een pad, door iemand z’n achtertuin, maar we mogen onze weg vervolgen en we krijgen er nog een bonus bij: een kleine bergtop. De top geeft een prachtig uitzicht en de waterval is klein, maar wel heel mooi. Ook het pad er naartoe is heerlijk knus.

Gezien de enorme hitte (zo’n 36 graden) besluiten we de volgende dag maar een relax dagje in te lassen. Beetje zwemmen, beetje zonnen en vooral veel in de schaduw verblijven. Heerlijk niets.

En dan gaan we ons geluk richting het oosten opzoeken. Roel had via satelliet view gezien dat er zo’n 5 kilometer verderop een pad moest lopen richting een kloof, die we niet op de kaarten als wandelpad terug konden vinden. Maar eens kijken of we die kunnen vinden. Wederom moeten we door iemand z’n tuin. Dit keer is er echter niemand die we om toestemming kunnen vragen. Dan maar een keertje zonder. We vinden het pad en kort daarna is er een splitsing. We besluiten het breder uitziende pad te nemen. Na een tijdje lijkt het pad dood te lopen, maar we hadden een bergtopje gezien wat er wel te doen uitzag, ook zonder pad.

Dus voor het eerst zijn we een bergtop opgegaan door ons eigen pad te maken. En het is gelukt! Ook al leek hij maar klein, het was toch een aardige klim. Maar dat kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat we wellicht niet de gemakkelijkste route, door stekelige struiken en over rotsen, naar boven hebben gekozen.

Een verfrissend bad in de rivier is vandaag van harte welkom, want ook vandaag is het erg warm. Eén klein minpuntje: eruit komen blijkt nog niet zo eenvoudig. De bodem bestaat uit spekgladde, egaal aflopende rots, waar je met geen mogelijkheid op kan blijven staan of afzetten. Dus met wat zeehond-achtige acties kan Roel toch weer op de kant komen. Miranda is dus maar lekker veilig aan de kant pootje blijven baden.

Mina Clavero is een leuk dorp, maar gezien het feit dat het nu al zoeken was naar wandelroutes, gaan we onze volgende 3 nachten doorbrengen bij Casa de Wanda in Los Molles. Van hieruit zou je de hoogste berg (2.884 m) van de provincie Córdoba moeten kunnen doen. 

Het huisje is weer geweldig. Geheel door rust omgeven, met een groot grasveld en een heerlijk zwembad. Enig nadeel is dat we onze boodschappen zo’n 5 kilometer terug moeten halen. Gelukkig hadden we dit vooraf bedacht, dus bij aankomst met de bus in Villa de Las Rosas, hebben we de boodschappen gedaan voor het gehele verblijf, en vervolgens een taxi geregeld.

De uitstekend Engels sprekende eigenaresse (een Française) vertelt ons dat als we de tocht naar Cerro Champaquí zouden willen doen, we er vanuit moeten gaan dat het een uurtje of 7 omhoog is en dan nog een uurtje of 5 omlaag, 13 kilometer enkele reis en zo’n 1852 hoogtemeters. Misschien maar niet, of toch???? We zullen het morgen zien. Eerst maar eens een verkenningsrondje. Ze hebben hier hele mooie grote hagedissen / iguana’s van zo’n 50 cm en ondanks dat hij onder een rots weggekropen zat hebben we er toch een mooie foto van kunnen maken.

’s Avonds worden we verwend met een geweldig onweer. Lichtflitsen om de paar seconden en omdat het wat verder weg is, kunnen we vanuit de tuin genieten zonder te verregenen. Aan de rand van het grasveld maken vuurvliegjes het spektakel compleet.

Om 5:30 uur gaat de wekker. We maken ons gereed en rond 6:15 uur zijn we op weg. Al snel besluiten we om niet voor de top te gaan. We voelen ons niet fit en denken terug aan onze tocht naar de Triglav in Slovenië. Daar hadden we de 5 dagen erna nog plezier van de tocht…. Dan maar eens kijken tot waar we wel gaan. Op de kaart zien we dat er op zo’n 1.950 m een grot zou moeten zijn. Een route van zo’n 10 km en 1.000 hoogtemeters brengt ons bij een paar keien, maar wij zouden het geen grot willen noemen. De tocht er naartoe was wel prachtig, met een lastig te vinden te pad, rivieroversteken, een dode koe op het pad, laaghangende takken en ontzettend scherp gras. Dat was weer een prachtige wandeling!

Nagenieten bij ons heerlijke huisje onder het genot van een biertje.

De volgende dag wandelen we naar het dorp, waar een “serpentario”/reptielen huis zou moeten zijn. Zoals we ondertussen wel gewend zijn was deze dicht. Met een veel te grote maaltijd in een grill restaurant komen we over de teleurstelling heen. De vijf kilometer terug naar onze Cabana zijn zwaar, gezien de maaltijd en de temperatuur.