Argentinië: Roadtrip

Na de heerlijke tijd in Bariloche keren we na 10 jaar terug naar bekend terrein: Mendoza. In tegenstelling tot destijds gaan we nu relaxen. We bezoeken de thermas van Cacheuta en genieten van een heerlijke massage. Dit keer dus geen expeditie naar de Aconcagua.

We besluiten het over een andere boeg te gooien, roadtrip: we gaan in San Juan een auto huren voor 16 dagen. We twijfelen of we een 4x4 moeten huren, maar die is 3x zo duur, dus toch maar niet. Ook de “one way” is zeer prijzig, dus ook dat gaan we niet doen.

De eerste dag verloopt voorspoedig: een fantastische weg door een mooi gebied, we kunnen het niet beter treffen. En we ontdekken de posada’s, waarbij je een gezamenlijke tuin hebt, vaak met zwembad, en je hotelkamerdeur op een binnenplein uitkomt.

Dan volgt er een dag vol verrassingen. We willen naar Bellavista en de routeplanner stuurt ons over de RP412.  Voor ongeveer 40 kilometer gaat dit uitstekend en dan wordt de weg onverhard. Op zich geen probleem, een beetje hobbelig, maar best te doen. Maar hoe lang het onverhard blijft weten we niet met zekerheid te zeggen, waarschijnlijk zo’n 80 kilometer. Hobbelend is dat best lang. Maar goed, het alternatief betekent zo’n 180 kilometer omrijden, dus we gaan er voor. Voor 20 kilometer ging het goed, toen kwam er best een lang stuk met los zand en met een auto met 2-wielaandrijving is de kans om vast te komen zitten best groot. We hebben de hele tijd geen enkele andere auto gezien, dus we durven het niet aan en draaien om. Dan toch maar de lange route. Het blijkt achteraf bezien geen vervelende keuze te zijn. Wederom een fantastische weg, met onweer in de verte wat een fantastisch uitzicht geeft.

Ook de derde dag is vol verrassingen: een bijna uitgestorven dorpje, waar het tankstation waar we hoopten te tanken niet meer werkte, dus we moesten terug naar waar we vandaan kwamen. Daar moesten we een uur wachten omdat net de tanks gevuld werden. 2 uur later zijn we dan daadwerkelijk op weg. Na het uitgestorven dorp vervolgt de weg door een prachtig dal richting San José de Jachal. Hier kunnen we kiezen voor een route over een pas. En omdat we zo gek zijn van bergen, gaan we hier dan ook voor. 5 kilometer voordat we de RN40 op zullen draaien, lopen we weer vast, dit keer omdat er een modderstroom de weg kruist (bruggen, daar doen ze hier niet aan). Er staan 3 andere auto’s in de berm. Een Turks/Welsh (Bala en Alf) stel blijkt er al een uur te staan, wachtend tot ze er met hun auto doorheen kunnen. De eerste auto gaat en het Turkse stel volgt. Ze halen de overkant, maar zij hebben 4-wielaandrijving. De 3e auto (2-wielaandrijving) gaat ook een poging wagen. Halverwege de oversteek slaat de motor af en helaas, hij blijft steken. Zijn wielen zitten vast in de modder en hij kan met geen mogelijkheid voor- of achteruit. Aanduwen helpt niet en de kabel die hij bij heeft is te kort om hem eruit te kunnen helpen zonder zelf vast te komen zitten. Gelukkig is hij er vrij relaxed onder, dus wij draaien wederom om en laten hem achter.

Dit keer is het 80 kilometer extra. We zitten nu in ieder geval op de RN40, een route die van Rio Gallegos in het zuiden tot La Quiaca in het noorden van Argentinië loopt. Een populaire route onder toeristen, die dan ook wel goed onderhouden zal worden. En op zich is dit wel een juiste aanname, maar in februari is het regenseizoen in dit deel van het land (hmm, dat wisten we dus niet) en dan stromen de rivieren over de weg in forden en nemen daarbij ook vaak modder en stenen mee. De eerste paar die we tegenkomen zijn wel te doen. Dan volgt er 1 die breder is en met meer keien. Het is spannend, maar ook deze lukt… Tijd voor pauze, want dit is toch best stressvol. Daarna lijkt het mee te vallen, waarschijnlijk mede door de schoonmaakwerkzaamheden van de lokale gemeente, die met een bulldozer alle rotzooi wegschuift. Dat geeft wel weer vertrouwen.

Tot een kilometer of 40 voor Villa Union, onze eindbestemming voor vandaag. 3 rivieren zijn daar overstroomt. Dit keer zijn het geen 3 auto’s maar een stuk of 25. We zien ook Bala en Alf weer staan. Wederom staan ze er al even om te kijken of het minder wordt. De 1e zou wel gaan, maar ze hadden gezien dat er mensen die door de 1e kwamen bij de 2e stranden. Daar het al 4 uur is, besluiten we meteen om naar het dorpje 20 kilometer terug te gaan en daar een slaapplaats te zoeken. Een half uur later zien we ook Bala en Alf daar.

Die rivieren blijken toch wel een ding hier. Moeten we niet wat oostelijker naar het noorden doorsteken? En eigenlijk willen we toch echt wel naar Villa Union, daar dit de weg naar het Parque Nacional Talampaya is. De mensen die bij de rivier stonden zagen er erg relaxed uit, dus misschien is het morgen wel opgelost. Het is in ieder geval een stuk minder vanzelfsprekend dan we dachten en voor het eerst dat het niet helemaal vanzelf gaat. Maar voor vandaag laten we het rusten en hebben we een gezellige avond met Bala en Alf.

Tijdens het ontbijt wordt er verteld dat het mogelijk is om naar Villa Union te rijden. We vinden het nogal spannend, maar er is genoeg verkeer. Dus mocht er iets gebeuren, dan komen er genoeg mensen langs die hulp kunnen bieden. En gelukkig hebben we geen hulp nodig. De auto zit wel van onder tot boven vol met modder.

We bezoeken Talampaya (echt een onverwacht mooi gebied, en belachelijk rustig voor hoe spectaculair het is) en verblijven in hotel Cuesta de Miranda, om daarna de gelijknamige pas over te steken richting Cafayate. Want al met al willen we ondanks de ellende de vorige dag toch graag de RN40 blijven volgen. En het blijkt een goede keuze: we hebben wel wat water over de weg, en komen zelfs door een dorpje waar ook huizen door modder overstroomd lijken te zijn, maar de weg is redelijk begaanbaar. En de route is prachtig: door bergen, afgewisseld met weidse uitgestrekte vlakten met lange rechte wegen.

Na Cafayate besluiten we de RN40 te laten voor wat het is en via een omweg naar Cachi te rijden. De weg van Cafayate naar Cachi is namelijk voor 93 kilometer onverhard en websites waarschuwen dat het met een kleine auto te doen is, maar dat er wel kans bestaat om kleine omwegen door de modder te moeten maken. En dat geldt voor het hele jaar, dus dat zal in het regenseizoen nog wel erger zijn. Wederom is de omweg qua weg en uitzicht een geweldige keuze. De quebrada de Cafayate is een light versie van Talampaya. De cuesta del Obispo was ook nog wel een spannende ervaring. Het is een pas van 3.457 meter, waarvan 16 kilometer onverhard. In de mist is dit toch best spannend. Gelukkig hadden we een vrachtauto voor ons die we net in het zicht konden houden en die de tegenliggers voor ons opving. Eindbestemming Cachi is een prachtig dorpje in “the middle of nowhere”.

De dag erna gaan we over dezelfde pas weer terug om vervolgens richting Jujuy te rijden. Dit keer hebben we zicht en het is er prachtig. De alternatieve route (RN9) naar Jujuy stelt ook niet teleur. We rijden door de Yungas, een ‘cloud forest’. De begroeiing is zeer divers en doet een beetje jungle-achtig aan. Fantastisch.

Voor het feit dat het nu regenseizoen is, hebben we gelukkig toch maar weinig regen overdag gehad: slechts één keer. En twee keer heeft het ’s-nachts enorm geonweerd. Het ging tekeer. Nu begrijpen we dat daardoor inderdaad modderstromen kunnen ontstaan. Enorme hoeveelheden water.

Het noordelijkste punt van onze roadtrip is Purmamarca, vanaf hier gaan we terug naar het zuiden via een andere route die oostelijker ligt en hierdoor ook minder gevoelig voor het regenseizoen. We komen geen rivieroversteken meer tegen en komen weer veilig aan in San Juan. Het was een mooie, gevarieerde en geslaagde roadtrip!