Brazilië laatste deel (voorlopig)

In verband met het bus ticket dat we al geboekt hadden van Porto Alegre naar Montevideo, wordt het bezoek aan de stad Curitiba ook een bliksembezoek. Ook hier verblijven we 2 nachten. Hier hebben we echter geen dingen die we echt willen zien. We gaan lekker wat aan de wandel, lopen de kathedraal binnen waar op dat moment een mis aan de gang is met live muziek. Geen orgelmuziek als in Nederland vaak het geval is, maar een jongeman met zijn gitaar die eigenlijk best mooie zang ten gehore brengt. Richting het Botanische Park voor een koffietje en vervolgens met een Uber richting het Oscar Niemeyer museum. Helaas is er op maandag niets geopend, maar het gebouw zelf is op zich al heel bijzonder.

De busritten worden langer. Deze keer duurt de rit die ons naar Foz do Iguaçu brengt 10,5 uur. We hebben gelukkig ruime plekken en de rit valt al met al niet tegen. Maar goed ook, want er staan nog 2 super lange ritten op de planning.

Vandaag weer een bijzonder moment: we stappen in de lokale bus (niet de toeristenbus). Vraagt er een wat oudere vrouw of ik naast haar wil zitten. We proberen wat te praten, wat toch echt lastig is. Ik spreek immers wel wat talen, maar geen Portugees. Met wat handen en voeten vertel ik dat ik uit Nederland kom en dat ik Miranda heet. Zij heette Celia. Bij het uit de bus stappen geeft ze me spontaan een ontzettend dikke knuffel, zomaar uit het niets. Hoe mooi is dat.

Paraguay staat niet op onze lijst met landen die we moeten bezoeken, maar aangezien we hier zo dicht bij de grens zijn, willen we toch een poging wagen om er heen te wandelen over de Puente Internacional de la Amistad. We zijn echt een paar blije guppen: voor het eerst in ons leven gaan we buiten Europa de grens over zonder te vliegen. En je hoort wel eens van die horrorverhalen, maar niet van ons. 4 extra stempels in ons paspoort en 2 uurtjes in Paraguay rondwandelen. Langer was het niet uit te houden net over de grens. Alleen maar winkels en kraampjes. Blijkbaar is het voor de Brazilianen voordelig om daar te winkelen, dus Ciudad del Este (de 2e grootste stad van Paraguay) ziet er, in de buurt van de brug, uit als één grote bazaar ingeklemd tussen warenhuizen.

De volgende dag wordt het tijd om weer eens echt de toerist uit te hangen. Een bezoek aan de Cataratas do Iguaçu (afhankelijk van hoe je het meet de grootste watervallen ter wereld). We wilden gezien de beperkte tijd aanvankelijk een tour boeken, uiteindelijk toch maar besloten om op eigen houtje te gaan, aangezien een tour eigenlijk alleen maar een veredelde taxi naar de ingang van het park is. Scheelt toch weer 135 BRL, wat gelijk staat aan zo’n 30 euro. Het eerste zicht op de watervallen is mooi maar lijkt toch niet zo bijzonder. Zou het een droog seizoen zijn? Of zijn we zo verwend dat we het allemaal al wel eens gezien hebben? Nee hoor, de bulk van de watervallen liggen om de hoek: over een breedte van enkele kilometers valt een rivier ter grootte van de Rijn zo’n 80 meter omlaag. Erg spectaculair, en nat, wat lekker is gezien de warmte (rond de 35 graden).

De wereldrecords kunnen niet op in Foz, want 15 kilometer de andere kant op ligt een van de grootste waterkrachtcentrales van de wereld: de Itaipu dam. We hebben geluk dat we nog een plaatsje in de “Special tour” kunnen regelen voor de laatste dag dat we in Foz zijn, normaal moet je dat een week van tevoren reserveren.

Bij de dam hebben we geen enkel been-there-done-that gevoel: Dit is verreweg de meest spectaculaire installatie die we ooit gezien hebben. 20 generatoren die ieder 750MW op kunnen wekken uit 700 kuub water per seconde. Rondlopen door de dam is alsof je in een computerspel zit (Portal, of Half-Life), of misschien de basis van een slechterik in een Bond film.

Die avond stappen we in onze eerste nachtbus, richting Porto Alegre: De stoelen zijn zodanig ruim dat we *bijna* languit kunnen liggen. We slapen dan ook redelijk goed. ’s-Ochtends houdt de airco van de bus er mee op, terwijl het buiten richting de 40 graden gaat. Geen punt, het is nog maar 2 uur rijden.

Porto Alegre is nou niet bepaald een stad waar je als toerist veel te zoeken hebt, maar we wandelen wat rond in het centrum, langs de rivier en door wat parken, en er zijn terrasjes genoeg. Eigenlijk is het nog best wel een aardige stad, maar 1 nacht is genoeg. ’s-Avonds verlaten we Brazilië met een nachtbus naar Montevideo, Uruguay.

Aanvankelijk hadden we Brazilië niet op ons lijstje staan, maar ondertussen zijn we ontzettend blij dat het zo gelopen is. Graag komen we hier nog eens terug, maar dan willen we wel de taal spreken. De mensen hier zijn zo vriendelijk en open. Ze spreken alleen nauwelijks Engels. Mooie gesprekken voeren is dan ook lastig. Het is een land dat aan te raden is voor iedereen, en dat geldt alleen nog maar voor het deel dat wij gezien hebben.  De watervallen van Iguaçu en de Itaipu dam behoren tot de “must see” van Brazilië. Lekker stappen in Sao Paulo of Rio en gewoon simpelweg de rust vinden in Campos de Jordau.  Het was voor ons een mooie combi. Op naar Uruguay.