Brazilië deel 2

Na een heerlijke nachtrust maar eens gaan bedenken wat we vandaag gaan doen. Ondanks dat het een druilerige dag is besluiten we richting het stadion Maracanã te wandelen, dat ooit het grootste stadion van de wereld was. In 1950 hebben ze er bijna 200.000 mensen in gepropt tijdens een wedstrijd op het wereldkampioenschap voetbal, tussen Uruguay en Brazilië. Tegenwoordig zijn er alleen nog maar zitplaatsen, zo’n 80.000. Een indrukwekkend stadion, maar Camp Nou in Barcelona had meer indruk achter gelaten.

De dag verliep relaxt: hapje eten, wat drinken en ’s avonds bij het hostel gezellig zitten kletsen met wat andere gasten. Informatie ingewonnen over dingen die je moet zien en dan met name die op de minder toeristische plekken. We hebben wel wat ideeën opgedaan voor aan het einde van de reis, als we hier weer terugkomen.

Het besluit is genomen, we reizen morgen (30-09) met de bus verder naar Campos do Jordão. Een stadje dat op 1.600m hoogte ligt. Tja, hoogte blijft ons trekken. Eerst het bus ticket regelen en dan kunnen we nog een laatste dag genieten.

Laten we dan toch maar weer de toerist uithangen en naar Copacabana gaan. Er zijn niet heel veel toeristen te vinden, want wederom is het een druilerige dag. Het houdt ons echter niet tegen om op een strandstoeltje in lichte miezerregen te genieten van een veel te grote Caipirinha.

De golven zijn hoog en we lopen door de branding het strand af naar het volgende strand, Ipanema. Onderweg zien we een behoorlijke schildpad dood op het strand liggen. Bijzonder.

Deze avond besluiten we toch maar een keer zelf te koken. We houden het simpel: een vegetarische macaroni. Vlees kunnen we hier immers nog genoeg eten.

We zijn al voor de wekker wakker. Spulletjes inpakken en dan met de Uber richting het busstation.

Er gaan 2 bussen naar Campos do Jordão, één om 8:00, en één om 8:01 (waar wij tickets voor hebben). Die van 8:00 vertrekt prima op tijd, die van ons is in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig zien we dat er nog genoeg andere mensen met deze bus mee moeten, dus we maken ons geen zorgen. Aan de irritatie onder de Brazilianen te zien is een vertraagde bus nogal zeldzaam. Rond 9:15 zijn we dan toch op weg.

Na 40km favelas houdt Rio eindelijk op, en rijden we door een mooi glooiend landschap over een goede autoweg richting São Paulo. Het laatste stuk naar Campos do Jordão gaat stijl omhoog, en met prachtig weer komen we in het stadje aan.

De bouwstijl hier is bijzonder te noemen voor Brazilië: stel je een Zwitsers bergdorp voor, met tropische bomen en vogels en 20 jaar achterstallig onderhoud aan de wegen, en je hebt een beeld. Het “hostel” (meer een B&B) is echt schitterend, en het duurt ongeveer 1 minuut voordat we besluiten dat we hier een paar dagen langer gaan blijven.

Ondanks dat Rio ons niet tegen is gevallen qua veiligheidsgevoel, is het wel een verademing om gewoon weer ’s-avonds op straat op je telefoon te kunnen kijken, en te gaan en staan waar je wilt.

Het centrum hier is een nogal over de top tourist trap / openluchtmuseum met, omdat het buiten het seizoen is, het ene na het andere lege restaurant met bratwurst, fondue en Duits-klinkende bieren. Dan maar lekker zelf koken.

We beginnen al aardig te wennen aan het reizen: rustig aan en niets moet. Afwijken van oorspronkelijke ideeën is geen enkel probleem en we blijven dan ook 4 nachten in dit prachtige hostel met fantastisch ontbijt. Ook mijn eerste werkdag op afstand zit erop en dit gaf gelukkig geen enkel probleem.

Het lijkt erop dat we wel steeds op de verkeerde tijdstippen winkels of musea willen bezoeken. Of beter gezegd: we lopen er op de verkeerde tijdstippen langs. En een klein nadeel hier is dat de Brazilianen weinig tot geen andere talen spreken dan Portugees. Alles staat ook alleen in het Portugees aangegeven. Dat maakt het lastig om gesprekken te hebben, terwijl ze daar echt wel voor open staan. Voor een volgende keer moeten we toch echt Portugees leren.