Argentinië (Buenos Aires en Córdoba)

Oké, nieuw land; geld en een nieuwe sim-kaart regelen. Eerst maar eens een bank zoeken. Hier is er één. Uh, hoeveel willen we pinnen? 150 euro. “Voer bedrag in” 10.000 pesos dan maar….  “de transactie wordt verwerkt, heeft u meer tijd nodig?” Uh ja, want we hebben nog geen geld. “De transactie wordt verwerkt, heeft u meer tijd nodig?” Hmm, geen geld dus. Misschien dan toch maar een lager bedrag. Lukt ook niet. Andere kaart? Oké, nu krijgen we er omgerekend maar liefst € 75 uit, transactiekosten € 12,50. Oeps. Beter iets dan niets.

Volgende: de sim-kaart. Movistar dan maar. Hier hebben we een winkel van Movistar. Oké die mensen zitten te wachten tot ze aan de beurt zijn. Ze hebben een volgnummer…. Hoe komen ze daar nou toch aan? “Hier achteraan sluiten voor een volgnummer”. Huh in de rij staan voor een volgnummer? Vooruit dan maar. “U wilt een sim-kaart kopen, dan moet u naar de winkel 5 blokken verderop, andere kant van de straat. Nog maar een stukje verder. Ah, deze moet het zijn. Duidelijke rij, achteraan sluiten dan maar. Half uur later: “nee wij verkopen geen sim-kaarten, dan moet u 1 straat terug naar links en dan 3 blokken verder. Hmm hier komen we niets tegen. Toch maar een andere provider zoeken. Personal dan maar. Wederom een rij voor een volgnummer, maar toch iets beter georganiseerd. Na een half uur: “heer Harry, u bent aan de beurt”. Leuk man, maar ook dit is uiteindelijk gelukt.

Pinnen gaan we hier niet veel doen. Super duur. Je betaalt gemiddeld meer dan 15% kosten. Gelukkig hadden we een tip gehad om het via Western Union te regelen. Dat werkt prima: kosten 1% en een uitstekende koers.

En dan kunnen we nu van Buenos Aires genieten. De “ik kom uit het buitenland”-kleding eerst maar verruilen voor gangbaardere kleding, anders blijven ze cambio, cambio roepen. Ze willen allemaal geld wisselen. Maar BA is mooi. Waar we zeiden dat we in Montevideo van de mooie gebouwen konden genieten, hier is dat nog een graadje mooier. Je zou bijna zeggen dat Argentinië een superrijk land moet zijn. Ik merk echter dat ik de stedentrips een beetje beu begin te worden en echt naar de bergen begin te verlangen. Dus binnen BA zoeken we voornamelijk de parkjes op, daar is in ieder geval wat meer rust. En die zijn er hier genoeg.

Een bezoek aan het MALBA Museum, een tip van één van de medewerksters uit het hostel, is het enige culturele dat we hier gedaan hebben. Ze hebben een vaste tentoonstelling van Latijns-Amerikaanse kunst uit de periode 1900 tot 1970 en een tijdelijke tentoonstelling van Leandro Erlich Liminal. Zelden zo van een museumbezoek genoten. De vaste tentoonstelling bevatte een aantal mooie stukken, waaronder ook wat installation-art. De tijdelijke tentoonstelling was alleen maar installation-art, met optische illusies. Het grappigste vond ik de liftdeuren die steeds opengingen en dan mensen liet zien die iets te lang moesten wachten voor de deuren sloten. Mensen kijken blijft leuk, ook in deze vorm.

We hebben nu de bus en de boot gehad, dus laten we eens gek doen en de trein uitproberen. Het kost nagenoeg niets, 8 euro pp voor 700 km naar Córdoba, ten opzichte van 30 euro pp voor de bus. Het is aan de andere passagiers te merken dat de trein zoveel goedkoper is: voor ons in de rij op het station staat een man met z’n jonge gezinnetje die ons vertelt dat hij ontslagen is en terug moet naar Córdoba. De rijkdom in Buenos Aires is duidelijk niet voor iedereen beschikbaar.

Op vrijdag 21:00 uur vertrekken we met een gemiddelde snelheid van 35 km per uur richting Córdoba. Vanaf 10:00 uur ‘s ochtends kunnen we genieten van een man die tot 16:00 uur aan een stuk door tegen een gewillig publiek zijn monoloog ten gehore brengt. Ons Spaans is nog niet goed genoeg om het precies te volgen, maar het ging wel vaak over eten. Zelden iemand gehoord die zichzelf zó graag hoort praten. Misschien hadden we toch met de bus moeten gaan die er maar 9 uur over doet in plaats van 19 uur…

En dan zijn we in Córdoba, waar je met wat moeite in de verte bergen kunt zien. Een mooi uitgangspunt. We gaan hier op ons gemak uitzoeken wat onze vervolgstappen zijn. Uiteraard doen we ook een rondje Córdoba zelf. Van zaterdagavond 20:00 tot zondagavond 21:00 uur is er geen alcohol te krijgen vanwege de verkiezingen. Ook in de supermarkten mogen ze het niet verkopen. Bijzonder, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen. De verkiezingen verlopen rustig. Uitslag klopt met de opiniepeilingen, en de impopulaire president is niet herkozen, dus geen reden voor protesten. Gelukkig maar, daar het in Bolivia anders is verlopen.

We wandelen rustig de halve stad door, langs de bijna uitgedroogde rivier, door wat parken, en door rustige woonwijken. Het kan niet echt een mooie stad genoemd worden, maar de sfeer is goed.

Maar zoals gezegd is Córdoba een mooi uitgangspunt voor andere plekken. Nu hebben we begrepen dat er zo’n 200 km richting het noorden een enorme zoutvlakte ligt. Eens kijken of je daar met het openbaar vervoer kunt komen. Helaas, dat wordt lastig. Dan toch maar een dagje een auto huren. En het is er lééég. Ellenlange kaarsrechte stukken rijden zonder een mens of een huis te zien.

De zoutvlakte is bijzonder. Geen tourist visitor center of uitzichtpunt, alleen een zandpad naar een vervallen zoutfabriekje. Volgens de borden is het verboden toegang, maar lunchende arbeiders zwaaien dat we gewoon rond kunnen kijken. Zo ver als je kunt kijken is het wit, met fata morgana-achtige vlekken boven de horizon (waarschijnlijk materieel voor de zoutwinning). We besluiten er niet te gaan wandelen, maar aan de rand even van de rust en de hagedissen te genieten. Terug toch maar een andere route dan de kaarsrechte RN60. De keuze valt op de weg door de Punilla Valley (veel andere keuzes zijn er niet). Een uitstekende weg met mooi uitzicht op de bergen. In de buurt van La Falda steken we de bergen door, op een schitterende nieuwe bergweg die in Zwitserland niet zou misstaan. We genieten!

En we gaan nog meer genieten: op naar Capilla del Monte.